मॉकटेल काउंटर (कॉकटेल लाउंज) : ग्रीन डिलाइट (Green Delight)

‘मॉकटेल काउंटर (कॉकटेल लाउंज)’ मालिकेतील आजचे पहिले मॉकटेल आहे ग्रीन डिलाइट

पार्श्वभूमी:

मला माझ्या कॉकटेल्स बरोबर माझ्या मुलांसाठी काहीतरी रंगीत मॉकटेल्स करावीच लागतात.
तर काल रविवार, मुलांसाठी एक मस्त मॉकटेल बनवले. खुप दिवसांनी बनवल्यामुळे मुले खुष तर धाग्याला विषय मिळाल्यामुळे मी खुष,
‘एक तीर मे दो शिकार’. (तसा मी फार हुषार आहे बर का, लहानपणापासुनच,  दिसण्यावर जाउ नका ;))

तर हे मॉकटेल ही पुर्णपणे माझी रेसिपी आहे, नावासहीत. आता असे मॉकटेल असुन कोणी ते ट्राय केले असल्यास तो निव्वळ योगायोग समजावा.

साहित्य:

मिंट (पुदीना) सिरप – 1 औस (30 मिली)
लेमन आणि/किंवा आले कॉर्डिअल – 10 मिली
ताज्या मोसंबीचा रस – 10 मिली
ताज्या मोसंबीची एक चकती सजावटीसाठी
सोडा
बर्फ

ग्लास – मॉकटेल ग्लास

कृती:

शेकर मधे 3/4 बर्फ भरून घ्या. त्यात मिन्ट सिरप ओतुन घ्या. आता एकास चार ह्या प्रमाणात पाणी टाकुन घ्या. (30मिली * 4)
आता बाकीचे सर्व साहित्य शेकर मधे ओतुन घ्या. हे सर्व मिश्र ण शेकरमधे 4-5 मिनिटे मस्त शेक करुन घ्या. मॉकटेल तयार होण्याची खुण म्हणजे शेकरवर बाहेरुन जमा झालेले बाष्प. आता मॉकटेल ग्लासमधे मिश्रण गाळुन घ्या. सोडा टाकुन ग्लास टॉप अप करा. (सोडा ह्या मॉकटेलसाठी मस्ट आहे बरं का, तो वगळल्यास चव बदलु शकते मग ती माझी जबाबदारी नाही)

चला तर मग  ग्रीन डिलाइट तयार आहे.

अश्या प्रकारेही सजावट करू शकता 🙂

नोट:
हे सर्व साहित्य पुण्यात हक्काने मिळण्याचे ठिकाण दोराबजी, कॅम्प. पण आता सर्वच मॉल्स्मधे सर्व सिरप अगदी आरामात मिळतात.

कॉकटेल लाउंज : बी52 (B52)

‘कॉकटेल लाउंज’ मालिकेतील आजचे कॉकटेल आहे B52 (बी52)

पार्श्वभूमी:

कॉकटेल बनवण्याचे प्रकार अनेक असतात. त्यातला एक प्रकार म्हणजे “लेयर्ड” कॉकटेल्स.
वेगवेगळ्या लिकर्स आणि लिक्युर्स त्यांच्या घनतेप्रमाणॆ एकमेकांवर ओतुन त्यांचे थर बनवायचे, मग तयार होतं लेयर्ड कॉकटेल.

विमानं बनवणारी कंपनी, बोइंगने एक जेट बॉम्बर विमान अमेरिकन लष्करासाठी बनवले होते त्याचे नाव होते B-52.
ह्या विमानाने व्हिएतनाम युद्धात फार धुमाकुळ घातला होता.

हे कॉकटेल ह्या बी 52 बॉम्बरच्या रंगांच्या कॉम्बीनेशन चे असते म्हणुन त्याला बी 52 हे नाव पडले आहे.
म्हणजे ह्या कॉकटेलच्या नावाच्या उगमाची ही एक स्टोरी आहे, अनेक स्टोरीजपैकी जी मला आवडते कारण तिसरा शुटर खरोखरीच जेट विमानाप्रमाणे आकाशात घेउन जातो 🙂

कल्हुआ: ही क़ॉफी फ्लेवर असलेली मेक्सीकन लिक्युर आहे.
बेलीज आयरीश क्रीम: ही आयरीश व्हिस्की आणि क्रीम (साय) बेस्ड लिक्युर आहे.
कॉइंत्रु: ही एक ऑरेंज लिक्युर आहे, उच्च दर्जाची ट्रिपल सेक.

प्रकार: लेयर्ड शुटर (Layered Shooter)

साहित्य:

कल्हुआ – 20 मिली
आयरिश क्रीम – 20 मिली
कॉइंत्रु – 20 मिली (ओरिजिनल दुसरा पर्याय ग्रॅंड मार्निअर – ऑरेन्ज कोन्यॅक)
डार्क रम – 5 मिली (ऑप्शनल)

ग्लास: – शॉट

सर्वप्रथम कल्हुआ शॉट ग्लास मधे ओतुन घ्या. कल्हुआची घनता सर्वात जास्त असते.  हा आपला पहिला थर.

आत एक चमचा उपडा करुन तो ग्लासच्या आतल्या कडेवर चिकटवुन त्यावरुन आयरीश क्रीम काळजीपुर्वक आणि हळुवारपणे कल्हुआवर सोडा. हा झाला दुसरा थर.

आता रहिले कॉइत्रु, ते वरच्या प्रक्रियेप्रमाणॆ  काळजीपुर्वक आणि हळुवारपणे दुसर्‍या थरावर सोडा. हा झाला शेवटचा थर.

लेयर्ड शुटर बी52 तयार आहे 🙂

फ्लेमिंग बी52 किंवा बी52 ऑन मिशन Fleming B52 or B52 on Mission)

हे एक बी52 चे वेरिएशन आहे. ह्यात वरच्या शुटर वर 5 मिली डार्क रम ओतुन त्याला काडी लावा 😉 शक्यतो बकार्डी151 घ्या, कारण तिचे हाय अल्कोहोल कंटेंट रूम टेम्परचरला पेट घेते  
मी कॅप्टन मॉर्गन डार्क रम वापरली होती, ती चमच्यात घेउन गॅसवर गरम केली होती कारण रुम टेम्परचरला ती पेट घेत नाही.


अक्चुअली माझ्याकडचा शॉट ग्लास जरा मोठा (उंच) होता त्यामुळे फ्लेम जास्त नीट नाही आली 😦 पण फ्लेमसाठी बकार्डी 151 मस्ट हा धडा शिकलो आज 🙂

ऑपरेशन वजन घटाओ

ह्या महिन्यापसुन ऑपरेशन वजन घटाओ चालु केले. काय महागाइ वाढलीय हो हल्ली.
ऑपरेशनची सुरुवात फारच महाग झाली 😦 जिमची फी आणि जिमसाठी वेगळा पोषाख.

माझ्या जिम इंस्ट्रक्टर, राहुलने (हलकट, @$$#$#$#*&) पहिल्याच दिवशी माझ्या पोटाकडे बघुन ‘सिक्स पॅक बाहेर आलेले’ असे माझे बारसे केले. 😦

आता एवढा खर्च करून हे ऑपरेशन वजन घटाओ चालु केले आहे, बघुयात किती दिवस टिकतो हा उत्साह.

माझा हा उत्साह टिकुन रहावा म्हणुन देवाकडे प्रार्थना करा माझ्यासाठी, प्लीज 🙂

कॉकटेल लाउंज : अनारीटा

‘कॉकटेल लाउंज’ मालिकेतील आजचे कॉकटेल आहे अनारीटा

पार्श्वभूमी:

आज रविवार, मागच्या विकांताला काम केल्यामुळे आज सुट्टी आहे. पण श्रावण असल्यामुळे घरी काही अभक्ष भक्षण करता येणार नव्हते. बायकोचा आदेश आहे “श्रावणात बाहेर काय शेण खायचे ते खा, घरात ही थेरं चालणार नाहीत” (फक्त खाण्याबद्दलच हो, नाहीतर तुम्हाला वाटायचे मजा आहे माझी, पण तेवढे भाग्य नाही हो 😦 )

हे कॉकटेल प्यायल्यानंतर बायकोच्या चेहेर्‍यावर आनंद आणि नवर्‍याच्या कलेबद्दल दुणावलेला आदर दिसला (फक्त क्षणभरच :() म्हणुन श्रावणात कॉकटेल न टाकण्याचा पण मोडुन हे कॉकटेल टंकायला घेतले 🙂

आज सुट्टी त्यात पावसाने वातावरणही मस्त कुंद झाले होते. मग वातावरण आणखीन ‘रोमॅन्टीक’ करण्यासाठी मस्त लेडिज स्पेशल कॉकटेल करायचे ठरवले. बायकोने ह्यावेळेच्या शॉपिंगमधे डाळिंब आणि डाळिंबाचा ज्युसही आणला होता. मग एक्दम अनारीटा आठवली. 🙂

टकीला बेस्ड जगप्रसिद्ध कॉकटेल मार्गरीटा ह्या कॉकटेलला डाळिंबाचा ट्विस्ट देउन बनवलेली रेसिपी म्हणजेच आजचे कॉकटेल, अनारीटा.
डाळिंबाचा, लालचुटुक रंग ह्या कॉकटेलला मस्त रंगीत छटा देतो आणि विशीष्ठ चव ह्या कॉकटेलला चवदार बनवते.

कॉइंत्रु: ही एक ऑरेंज लिक्युर आहे, उच्च दर्जाची ट्रिपल सेक.

प्रकार: टकीला बेस्ड, कंटेम्प्ररी कॉकटेल, लेडीज स्पेशल

साहित्य:

टकीला – 1.5 औस (45 मिली)
कॉइंत्रु – 0.5 औस (15 मिली) (दुसरा पर्याय ट्रिपल सेक)
डाळिंबाचा ज्युस – 2 औस (60 मिली)
लिंबाचा रस – 5 मिली
बर्फ
डाळिंबाचे दाणे – पाव डाळिंबाचे

ग्लास: – मार्गारीटा किंवा कॉकटेल

कृती:

कॉकटेल ग्लासमधे बर्फाचे खडे टाकुन त्यात पाणी घालुन ठेवा. ह्यामुळे ग्लास चिल्ड आणि फ्रॉस्टी होइल.

कॉकटेल शेकर मधे डाळिंबाचे 2 चमचे दाणे घेउन ते मडलर ने मडल(चेचुन) करुन घ्या.

मडल करुन झाल्यावर डाळिंबाचा रस सुटा होइल आणि एक छान फ्लेवर आणि अरोमा येइल कॉकटेलला

आता कॉकटेल शेकर बर्फाने अर्धा भरून घ्या. त्यात अनुक्रमे टकीला, कॉइंत्रु, डाळिंबाचा ज्युस आणि लिंबाचा रस टाकुन व्यवस्थित शेक करुन घ्या. शेकरवर बाहेरुन बाष्प जमा झाले की कॉकटेल तयार झाले असे समजावे.

आता कॉकटेल ग्लासमधला बर्फ टाकुन द्या, ग्लास आता मस्त फ्रॉस्टी झाला आहे. त्यात आता 7-8 डाळिंबाचे दाणे टाका.

हे कॉकटेल बनवताना डाळिंबाचे दाणे मडल केले असल्यामुळे हे कॉकटेल ‘डबल स्ट्रेन’ (दोनदा गाळुन घेणे) करावे लागते. कॉकटेल शेकरच्या अंगच्याच स्ट्रेनर ने कॉकटेल मिक्सिंग ग्लास मधे गाळून घ्या. आता Hawthorne strainer वापरुन कॉकटेल ग्लास मधे गाळुन घ्या.

अनरीटा तयार आहे 🙂

नोट: सदर क़ॉकटेलची कल्पना ‘द टल्लीहो बुक ऑफ क़ॉकटेल्स’ वरून साभार.

रक्षाबंधन

आज रक्षाबंधन. मला सख्खी बहिण नाही तसेच आदित्य आणि अद्वैतला पण सख्खी बहिण नाही 😦
काल आदित्य आणि अद्वैतला, दोघांना माझ्या आणि माझ्या भावांच्या रक्षाबंधनच्या गोष्टी सांगितल्यावर, त्याप्रमाणे रक्षाबंधन साजरे करायचे असा त्यांचा प्लान झाला. म्हणजे अद्वैत आदित्यची बहिण बनुन त्याला राखी बांधणार आणि आदित्य अद्वैतची बहिण बनुन त्याला राखी बांधणार.

मजा आली, बायकोने पण त्यांच्या नकळत त्यांच्यासाठी सर्प्राइज गिफ्ट्स आणली होती. ती सर्प्राइज गिफ्ट्स बघितल्यावरचा दोघांच्याही चेहेर्‍यावरचा आनंद एकदम सुखाउन गेला 🙂

कॉकटेल लाउंज : झणझणीत मरीआइ (देसी ब्लडी मेरी)

‘कॉकटेल लाउंज’ मालिकेतील आजचे कॉकटेल आहे
झणझणीत मरीआइ (ब्लडी मेरी ला आपले देशी उत्तर );)

पार्श्वभूमी:

मागे मला कोणितरी विचारले होते ‘झणझणीत’ कॉकटेल असते का?
त्यानुसार सर्वांना करता येइल असे सोपे आणि झणझणीत असे कॉकटेल टाकावे असा विचार आहे ह्या रेसिपी मागे.
 
मी आज पहिल्यांदाच ह्या कॉकटेलचा एक्स्पेरीमेंट करून बघितला, 100% हिट आहे.

प्रकार: वोडका बेस्ड, कंटेम्प्ररी कॉकटेल, देशी धमाका

साहित्य:
वोडका – 2 औस (60 मिली)
टोमॅटो – 1/2 बिया काढलेले
हिरवी मिरची – 1 लहान (आपापल्या मगदुराप्रमाणे घ्यावे हे प्रमाण)
कांदा – ¼ सोललेला
ऑरेंज ज्युस – 3 औस (90 मिली)
लिंबाचा रस – 10 मिली
मीठ – चिमुट्भर
बर्फ – एक वाडगे भरुन
पुदीना – 1-2 पाने (सजावटी करीता)
हिरवी मिरची – 1 (सजावटी करीता)

ग्लास – ओल्ड फॅशन

कृती:
सर्व साहित्य ब्लेन्डर मधे टाकुन (बर्फासहित) व्यवस्थित ब्लेन्ड करुन घ्या.
3-4 मिनिटे ब्लेन्ड केल्यावर आणि ब्लेन्डरला बाहेरुन पाण्याचे थेंब आले की कॉकटेल तयार झाले असे समजावे.

आता हे ब्लेंड झालेले मिश्रण ओल्ड फॅशन ग्लास मधे गाळून घ्या. आता पुदीना आणि हिरवी मिरची सजावटीसाठी ग्लासमधे टाका.

देसी धमाका ‘झणझणीत मरीआइ’ तयार 🙂

नोट: 
1. सदर क़ॉकटेलची कल्पना ‘द टल्लीहो बुक ऑफ क़ॉकटेल्स’ वरून साभार.
2. मरीआइचा मळवट हळदीने भरतात त्यानुसार ह्या कॉकटेलचा रंग पिवळा आहे.

हानाबी (花火)

जपानी माणूस हा हाडाचा ‘सोशिअल ऍनिमल’ आहे. काहीतरी कारण शोधून जथ्थ्याने एकत्र येउन साके आणि खासकरून बीयरच्या बाटल्यांवर बाटल्या रिचवत जीवनाचा आनंद लुटणॆ हे त्यांच्या रक्तातच आहे. असाच एक सामजिक सोहळा म्हणजे हानाबी – ‘फटाक्यांची आतिषबाजी’. हे जपानी फारच कलासक्त असतात त्यांची लेखी लिपी ‘कांजी’ हे त्याचे प्रतिक आहे. एक कांजी म्हणजे एक शब्द असतो. ह्या कांजी एकापुढे एक जोडून नवीन शब्द तयार होतात.
हानाबी, 花火 हा शब्द हाना (花) म्हणजे फुल आणि बी (火) म्हणजे आग ह्या दोन कांजींनी बनला आहे त्याचा अर्थ – आगीची फुले. किती छान आणि कलात्मक शब्द बनवला आहे.

खरतर आपल्या देशातील कसल्याही क्षुल्लक कारणासाठी केलेली आतिषबाजी बघितलेल्यांना हे काय फॅड ब्वॉ? असे वाटू शकेल, पण रूढीप्रिय जपानमधे फारच गाजावाजा करून हानामी साजरी केली जाते. घरे बांधण्यासाठी केलेल्या लाकडाच्या मुबलक वापरामुळे जपान तसा नेहमी आगीच्या धोक्याखाली असणार देश आहे. त्यामुळॆ कदाचित फटाके वाजवण्यावर प्रचंड बंधने येउन ‘फटाक्यांची आतिषबाजी’ साजरी करण्यासाठी हानाबी चालू झाली असावी (हे माझे मत). खरेतर जपान्याला काहीतरी करून सर्वांबरोबर एकत्र येउन दारू रिचवण्याचाच शौक जास्त, काहीतरी कारण हवे 🙂

तर जपान मधे उन्हाळ्यात जुलै एंड किंवा ऑगस्ट सुरुवातीला ही हानाबी प्रत्येक नगरपालिकेच्या हद्दीतील नदीकाठी ही हानाबी साजरी केली जाते.

हानाबीची सुरुवात जपानी माणसासाठी आदल्यादिवसापासून सुरु होते. आदल्या रात्री जाउन जागा आरक्षित करावी लागते. महत्वाचे म्हणजे त्या आरक्षित जागेवरून अजिबात भांडणे होत नाहीत. आरक्षण न केलेल्या जोड्प्यांना आनंदाने सामावून घेतले आते. साकेचा आणि खासकरून बीयरचा (उन्हाळा असल्यामुळे) अंमल जपन्याला ‘रगेल’ न बनवता ‘रंगेल’ बनवतो.

ह्या नीळ्या ताडपत्री म्हणजे आरक्षित केलेली जागा.

दुपारच्या जेवणानंतर जपानी मंडळी हळूहळू नदीकिनार्याnवर जमू लागते आणि आरक्षित केलेल्या जागेवर स्थानापन्न होउ लागते (अजिबात भांडणे न होता). जनतेचा अफाट सागर नदीच्या दुतर्फा दुपारच्या उन्हातच जमा होउ लागतो.

आता फटाक्यांची आतिषबाजी तर रात्री होणार मग दुपारपासून गर्दी का असा प्रश्न तुम्हाला पडणे सहाजिकच आहे. पण असा प्रश्न ‘पिण्यासाठी जन्म आपुला’ हे ब्रीदवाक्या असण्यार्याा जपान्याला पडणॆ शक्यच नाही. बीयरच्या बाटल्या रिचवत, आनंदाने कलकलाट करीत रात्रीचा अंधार होण्याची वाट बघत असतात (आतिषबाजी बघण्यासाठी हो, हे नमूद केलेले बरे ;)). अंधार जेवढा जास्त उशीर करून येइल तेवढे चांगले, तेवढीच बीयर जास्त ढोसता येते 😛

आता सर्वच जण एवढीssss ढोसतात की पोट ‘रिकामे करणे’ आलेच, त्यासाठी पोर्टेबल कमोड्सची सोय केलेली असते.(खालील फोटोमधे लाल खूण असलेली जागा.) हा फोटो टाकण्याचे कारण म्हणजे ह्या पोर्टेबल कमोड्स समोर असलेली ही तोबा गर्दी, रांग दुपारपासून जी लागलेली असते ती हानाबी संपली तरी तेवढीच असते 🙂 🙂 🙂 काही महाभाग असे असतात कि त्यांचा हानाबी सोहळा त्या पोर्टेबल कमोड्सच्या रांगेतच संपून जातो 😉

आता अंधार पडू लगतो आणि चालू होते हानाबी (花火) – ‘फटाक्यांची आतिषबाजी’. चोहोकडुन मग फक्त एकच ललकारी ऐकु येउ लागते “सुगोइ किरेssss, सुगोइ किरेssss”. जपानी ललना तर अक्षरशः चिरकत असतात (बहुतेक पोटातली बियर चिरकत असावी ;))

मला स्वतःला ही हानाबी तितकीशी आवडली/आवडत नाही, पण अनुभव म्हणून फार छान सोहळा होता.

वाढदिवस सेलीब्रेशन

दिवसभर ऑफिसमधे तंगुन राहिल्यावर संध्याकाळी घरी बच्चेकंपनीने केक वगैरे आणुन माफक प्रमाणात मला सर्प्राइज देण्याचा प्रयत्न केला.
एकंदरीत त्यांची धावपळ आणि धडपड (सेलीब्रेशनची) दिवसाचा सगळा शीण घालवणारी होती.
त्यांच्यामागे अर्धांगिनी होती हे जाणुन होतो. मग तिच्यासाठी ‘कॉस्मोपोलीटन’ हे कॉकटेल बनवुन भरपाइ केली त्याची 🙂

तर हा वाढदिवस सेलीब्रेशनचा सचित्र सोहळा :-

वाढदिवस

आज अस्मदिकांचा वाढदिवस. (XX वर्षांचा घोडा झालो आज)
सकाळी सकाळी अर्धांगिनीने छान सर्प्राइज गिफ्ट दिले.

अजुनही हजबंड “डियर” आहे म्हणायचे 😉

ओफिस मधे यायची इच्छा नव्हती, पण बॉसचा फोन आला की काही तातडीच्या कारणामुळे मिटींगला मला हजर रहावे लागणार आहे.
त्यामुळॆ ऑफिसला यावे लागले. 😦 चालायचेच.

आता रात्री घरी कॉकटेल पार्टी आहे, काही खास मित्र येणार आहेत.
उद्या वृत्तांत त्या पार्टीचा 🙂

द स्मर्फ्स ( 3D ऍनिमेशनपट )

शुक्रवारी मुलांच्या ‘ऑर्डर’ला मान देउन (हो, आजकालची मुले विनंती करत नाहीत) द स्मर्फ्स हा 3D ऍनिमेशनपट बघितला.
तसे मला ऍनिमेशनपट भयंकर आवडतात. फार वर्षांपुर्वी ‘चिकन रन’ नावाचा एक ऍनिमेशनपट बघीतला होता, तेव्हापासुन जो छंद लागलाय तो आजपर्य़ंत टिकुन आहे.

तर द स्मर्फ्स ही एका काल्पनीक खेड्यातील निळ्या रंगातल्या कार्टुन्सची ही एक कहाणी आहे. ही कार्टुन कॅरॅक्टर्स आपल्या दैनंदीन मानवी जिवनात आल्यावर काय काय धमाल होउ शकते ते ह्या चित्रपटात दाखवण्याचा प्रयत्न केला गेला आहे.

निळ्या रंगाचे स्मर्फ्स एक जादुइ खेड्यात रहात असतात. गार्गामेल ह्या एका जादुगाराला (wizard) ह्या निळ्या स्मर्फ्सची निळाइ हवी असते. ही निळाइ मिळवून तो जगातील सर्वात शक्तिमान जादुगार (wizard) बनणार असतो. त्यासाठी त्याला सर्व निळ्या स्मर्फ्सना ठार करयचे असते.

ह्या जादुइ खेड्यात एक निळे आजोबा (पापा) असतात. त्यांना ‘भविष्याच्या झलकी’ मधुन मधुन दिसत असतात (जादुइ गोलात). त्यांचा नातु (clumsy) हा फार वेंधळा, सारखा धडपडणारा (साजिद खानच्या चित्रपटातला हीरो जसा हुकलेला असतो तसा) असतो. ह्या खेड्यात सगळॆ पुरुष स्मर्फ्सच असतात पण गार्गामेलने त्यांच्यात फुट पाडण्यासाठी एक सुंदर ‘निळी’ तयार केलेली असते जीला आजोबांनी आपलेसे करून वाढविलेले असते. गार्गामेलला आपली ही खेळीही फुकट गेली ह्याचा भयंकर राग असतो.

एकदा आजोबा एका जादुच्या वलयात भविष्याची झलक पहात असताना त्यांना दिसते की त्यांच्या खेड्याचा गार्गामेल हा विनाश करणार आहे. त्याच वेळी नेमका गार्गामेल त्यांच्या खेड्यावर हला करतो. त्याच्यापासुन वाचण्यासाठी धावपळ करत असताना एक पाण्याची पोकळी तयार होते आणि काही निळॆ स्मर्फ्स त्यातुन न्यु यॉर्कच्या सेंट्रल पार्क मधे येउन धडकतात.

तीथुन ते पोहोचतात एका कंपनीचा मार्केटींग व्हीपी पॅट्रीकच्या घरी. पॅट्रीकला ही काय बला आली आपल्याकडे असे वाटुन तो त्यांना हुसकुन लावायचा विचार करतो. पॅट्रीकच्या बायकोला, ग्रेसला मात्र हे निळॆ स्मर्फ्स फार्फार आवडतात (बायकोच ती नवर्‍याला जे आवडणार नाही ते तीला नेमके आवडणार, अगदी अमेरीकन नवराही बिचाराच असतो हो). तर पॅट्रीकला त्यांना घरात ठेउन घ्यावे लागते. बरं आता ह्या पॅट्रीकच्या ऑफिसात काहीतरी लोच्या झाला आहे. त्याचे प्रमोशन झाले आहे पण त्याला दोन दिवसात एक ऍड बनवायची असते. ती नाही बनवली तर त्याची महिला बॉस त्याला ‘फायर’ करणार असते. बाइच ती, दोन दिवसात हा बिचारा कसे काय काम पुर्ण करेल हे तिच्या कठोर मनाला शिवत देखील नाही. तर पॅट्रीक ह्यामुळे तणावाखाली असतो. तशात ग्रेसला दिवस गेलेले असतात. पॅट्रीकला ही जबाबदारी नको असते, म्हणजे तो अजुन तयार नसतो ह्या जबाबदारीसाठी असे त्याचे म्हणणे असते.

तर इथुन पुढे निळॆ स्मर्फ्स गार्गामेलचा सफाया करून त्यांच्या जादुइ दुनीयेत परत कसे जातात, पॅट्रीकची नोकरी जाते की रहाते आणि तो बाप बनण्याच्या जबाबदारीसाठी तयार होतो का ह्या प्रश्नांची उत्तरे मिळण्यासाठी सिनेमा पाहुन घ्या.

हा चित्रपट एकदम सरळ-धोपट सिनेमा आहे. कथा फारशी प्रभावी नाही. काहीही चढउतार नाहित की वळणॆ नाहीत. पुढच्या सीन मधे काय होणार ह्याचा अंदाज आधिच येतो. कथेतील पात्रेही व्यवस्थित फुलवलेली नाहीत. आजोबांचा नातु clumsy हा तसा का आहे आणि तो तसा असण्याचे प्रयोजन काय ह्याची उत्तरे मिळत नाहीत. पॅट्रीकच्या महिला बॉसचा प्रॉब्लेम काय असतो, तीचे अचानक मतपरीवर्तन का होते हेही व्यवस्थित फुलवलेले नाही. निळ्या रंगाचे स्मर्फ्स त्यांच्या जादुइ दिनियेतुन आपल्या मानवी जगात आल्य़ानंतरही फारशी काही धमाल होत नाही. कथा फुलवायला फार स्कोप होता पण संधी घालवली आहे. थ्रीडी अनुभवही फार चांगला नाही. वास्तविक हा सिनेमा थ्रीडी नसता तरीही चालले असते.

ज्यांना ऍनिमेशनपट आवडतात आणि मुले आहेत त्यांनी एकदा बघायला हरकत नाही.

ज्यांनी रिओ बघितला आहे आणि ज्यांना तो फार आवडाला आहे त्यांना द स्मर्फ्स नावडण्याची दाट शक्यता आहे. रिओ हा एक भारी आणि अशक्य सिनेमा आहे.